ფერებთან მუშაობა თავისთავადი პროცესია. თვითნასწავლები, ისევე, როგორც მე, პრიმიტივისტები არიან. ამის შესამიშნავი მაგალითი ჩვენი ნიკალაა. სხვადასხვა დროს სხვადასხვა სტილში ვმუშაობდი. თუმცა, ახლა მას კონკრეტულ სტილს ვერ მიაკუთვნებ, ზოგი ამბობს ეს რეზს სტილიაო, ყველაფერი ერთადაა შიგ.

ინსულტი დამემართა. ისეთი მძიმე მდგომარეობა მქონდა, რომ ექიმებს ეგონათ, ვერ გადავრჩებოდი.  ერთ დღეს მოულოდნელად თვალი გავახილე და სიმღერა დავიწყე. ჩემს მეუღლეს, რომელიც მეორე ოთახში იყო, ამ დროს უფიქრია, ვინ მოვიდა, ვინ მღერის, ხომ იციან, რომ კაცი მიკვდება სახლშიო. ამ შემთხვევიდან ერთი თვისი შემდეგ წამოვდექი და გავიარე კიდეც. შემდეგ მეორედ მომივიდა  ინსულტი ისევ, უკვე იმიტომ, რომ დავლიე. ხელოვან კაცს ზოგჯერ სჭირდება სასმელი. თუმცა, არა მუზის გამო. მუზა თავისთავად მოდის, ხან დალეულზე, ხან ფხიზელზე, ხან დილით და ხან შუაღამე - არავინ იცის ეგ როდის გამოჩნდება.

თუკი გაქვს საქმე, რომელიც გიყვარს, ეს გადაგალახინებს ყველა დაბრკოლებას, მოგცემს იმედს, გაგაძლიერებს. მე დილიდან საღამომდე ვმუშაობ და ვხატავ. შემთხვევამდე მარჯვენა ხელით ვმუშაობდი, ინსულტის შემდეგ ერთი წელიწადი არ მიმუშავია. შემდეგ ვთქვი, მოდი, ვცდი მარცხენათი-მეთქი. ასე დავიწყე მარცხენათი ხატვა. პირველივე ცდაზე ისე კარგად გამომივიდა, რომ თავადაც გამიკვირდა.

 ჩემმა ავადმყოფობამ სიკვდილს გადამარინა და მომცა ის, რაც უნდა გავაკეთო.  მომავალში მინდა თამარ მეფე და შოთა რუსთაველი დავხატო. ორჯერ დახატული მაქვს, მაგრამ ისევ ამ დღეებში დავიწყებამ თემებზე მუშაობას.

 ჩემი ხატვის მიზანი ნამუშევრის გაყიდვა და ამით ფულის შოვნა არ არის. მაგრამ როცა ნახატი იყიდება მასთან განშორება ძალიან მიმძიმს. ხატვის დროს, მუშაობის დროს სხვა ადამიანი ვხდები. ზოგჯერ ვტირი კიდეც. ნახატის გაყიდვა არ მიყვარს, მაგრამ ზოგჯერ იძულებული ვარ ხოლმე, რომ საღებავები ან სხვა საჭირო რამ ვიყიდო.